Quantum mechanica
Kunst is mijn taal. Uit de kiem diep van binnen komen subtiele signalen wat gemaakt wil worden, buiten in de materie. Daarom spreekt de quantummechanica mij ook zo aan. Deze verbindt gedachten rechtstreeks met de waarnemingen van de toeschouwer.
Langs de provinciale weg van Houten naar de Lekdijk richting Beusichem kom je door het dorp ‘t Goy. Bij de entree van het dorp staat het kunstwerk ‘Binnenste-Buiten’. Dit beeld, aangeboden in 2013 t.g.v. oplevering fietspad van Houten naar ‘t Goy, geeft iets weer van de relatie tussen gedachten binnen en de wereld buiten om je heen. Het beeld toont een huiselijk tafereel ingeklemd tussen de Beusichemseweg en het fietspad. Een paar weken geleden belde Karen Machielsen mij op omdat ze voor een project foto’s maakt van Houtenaren op een door henzelf gekozen plek. Ik wist direct wat ik wilde: in het schemerlicht, vlak nadat de zon al onder is en het licht zich langzaam terugtrekt uit de materie, een foto waarbij ik een boek lees op de bank. Het schemerige van het avonduur geeft precies die wat vage contouren weer waarin een nog pril idee aan het licht wil komen. Mooi die uitdrukkingen die vaak zo precies verwoorden hoe het werkt. Het boek wist ik ook al: een boek waarin de visie op de wereld uiteengezet wordt zonder de waanzin van commercie, dwang en onwetendheid en met geloof in de liefde voor jezelf en voor elkaar. Top! De meeste mensen deugen, Rutger Bregman
Gouden uren
We maakten natuurlijk heel veel foto’s, heel veel…. Belichting, de gouden uren vlak voor de zon ondergaat en daarna, toen het licht weg gleed kwam de compositie pas tot z’n recht. Letterlijk ingeklemd tussen voorbijrazende auto’s, verbaasde fietsers en wandelaars kwamen we tot deze compositie:
Lekker chillen op de bank
Het ogenschijnlijk huiselijk tafereel bedriegt. Voorbijrazende auto’s en verbaasde wandelaars die ons aanspreken. De vraag is: kun je je in de openbare ruimte echt zo op je gemak voelen als thuis op de bank? Voel je je op je gemak als er ook andere mensen in de buurt zijn, of heeft het ook iets te maken met jouw vertrouwen in het leven, in jezelf? Open vraag, ik heb het antwoord niet….
De openbare ruimte is van ‘iedereen’ en tegelijk is hij zo ingericht dat hij van niemand lijkt te zijn. Anoniem haast, vaak onpersoonlijk en daarmee lijkt hij soms ook onveilig. Niet verwonderlijk hoor, kijk naar het nieuws. Liever had ik gezien dat het een plek is waar je je op je gemak kunt voelen en jezelf op kunt laden. Van wie is die openbare ruimte, is die van jou en mij? Of halen we onze schouders erover op omdat we denken dat we er toch niets over te zeggen hebben?
De openbare ruimte als veilige plek
Mijn drive is om de openbare ruimte weer van ons allemaal te maken. Het is onze eigen vrije ruimte, waar we elkaar kunnen ontmoeten. Nu, met voorlopig de nieuwe economie 1.5 in het vizier hebben we alle meters nodig om elkaar weer live te kunnen zien.
Ik geloof in de kracht van mensen, in de ontmoetingen onderling, hun liefde voor het leven en voor elkaar. Met mijn kunst wil ik hier een bijdrage aan leveren, schoonheid brengen op plekken waar mensen samen kunnen komen. Gesprekken laten ontstaan waarbij mensen elkaar inspireren en respecteren in hun eigenheid. Ideeën bundelen en hier uiting aan geven in de wereld om ons heen. De openbare ruimte is en blijft voor mij een grote uitdaging, een grote ruimte vol mogelijkheden voor iedereen. De vele mensen en meningen die er samenkomen maken het tot een groots avontuur wat we samen met elkaar aan kunnen gaan. Laat me weten wat je ervan vindt, ik ben nieuwsgierig….
Making Off
Je kunt in de timelapse goed het verglijden van het licht waarnemen…. We zijn begonnen om 20.00. Tussen 20.30 en 21.11 zie je het licht van goud in koeler blauw verglijden. Toen de lantaarn aansprong 21.45 was het nog steeds blauwig licht. Met het invallen van meer duister, kwamen ook de koplampen in beeld. De foto is ongeveer 22.15 genomen. Het proces geeft voor mij perfect de samenwerking weer van twee heel eigen professionals, het geeft een grote meerwaarde: één en één is drie