De baadsters bij Makeblijde

Er was eens een vrouw die graag een man wilde zijn. Die vrouw was ik. Ik voelde me niet thuis in mijn vrouwenlijf, veel te kwetsbaar, te rond, te zacht. Ik wilde hard zijn, krachtig zoals een man. Ik vond dat ik het maar slecht getroffen had om als vrouw geboren te worden. Ja beetje testosteron heb ik nog wel in petto gehouden, mensen die mij persoonlijk kennen weten dat ik mijn mannetje kan staan….Ik ben nog steeds gefascineerd door vrouwenlichamen. Ik geniet van hun vormen, hun welvingen en zachtheid om die te beeldhouwen zodat er vrouwen als landschappen ontstaan. Gaandeweg is er door al dat beeldhouwen in mij ook iets veranderd, ik hou steeds meer van mijn eigen lichaam, de zachtheid en zachte kracht is mij lief geworden. Ik kan ook beter hulp vragen nu, dat hoort er ook bij.

Het avontuur met vrouwen

Sinds ik meer van mijn eigen lichaam hou, kan ik zien hoe vrouwen (absoluut niet iedereen) hun eigen lichaam soms erg kritisch bekijken door de bril van de maatschappij; daar kun je een boek over schrijven: te dik, te mager, teveel rimpels, te rommelig gebit enzovoort. Toen ik een keer in het zwembad was zag ik vrouwen in het water staan, prachtige vrouwen met allerhande variatie in lijven, en de vrouwen waren ontspannen, stonden met hun armen gespreid over het water als vogels die te water zijn en zo weer op kunnen stijgen. Ik genoot daarvan. Zo is dit beeld ontstaan, vrouwen met golvende lijven zoals water. Eerst een kleine versie van klei, dat is mijn schetsmateriaal. Daarna groot uitgevoerd, 2.20 m x 2.20m Bijna levensgroot en wapperen ze in een bries.

Het water spoelt om de vrouwen heen